Jelske Oosterhof was altijd moe. Eerst dacht men dat de ziekte van Pfeiffer hiervan de oorzaak was, maar na jaren van onzekerheid volgde de diagnose MS. Jelske was toen negentien jaar en had net haar propedeuse Voeding en Diëtetiek afgerond. Zij besloot zich te verdiepen in de combinatie van voeding en MS en heeft daarin nu haar eigen praktijk.
Ik heb nooit dezelfde gezondheid gehad als anderen. Ik kon ook niet wat zij konden. Vanaf mijn vijftiende was ik eigenlijk altijd vermoeid. De ziekte van Pfeiffer werd aangetoond, en ik dacht dat ik daar blijvend last van had. Op vakantie kreeg ik ineens de raarste symptomen. Gekke tintelingen, als je mij aantikte deed het al pijn; ’s nachts rende ik over de camping, omdat ik niet kon slapen. Inmiddels was ik negentien, en pas toen kreeg ik de diagnose MS. Uiteindelijk heb ik zeven jaar over mijn studie gedaan, omdat de ziekte er steeds tussendoor kwam. Na een schub moest ik weer bijkomen en herstellen. Ik heb zelfs maandenlang in het revalidatiecentrum gelegen, waar ik opnieuw moest leren lopen.”
Katheter in mijn mouw
“In diezelfde tijd kreeg ik de ene blaasontsteking na de andere, en iedere keer flakkerden de MS-klachten daardoor weer op. Katheteriseren stond me ontzettend tegen. Als ik in een restaurant was, verstopte ik de katheter in mijn mouw als ik naar het toilet liep. Die schaamte verdween toen ik mijn ziekte beter leerde accepteren. Natuurlijk, ik zou het liefst gezond zijn, maar MS is onderdeel geworden van mijn leven. Ik gebruik nu SpeediCath Compact, omdat ik die gemakkelijk mee kan nemen en ik kan het bij wijze van spreken blind, in het donker. Het hoort bij mijn dagelijkse routine, net als tandenpoetsen, en het geeft me controle. Ik weet nu zeker dat mijn blaas écht leeg is en dat er geen resturine achterblijft. Daardoor heb ik minder last van blaasontstekingen en dat is me veel waard.”