‘Zo’n vijf jaar geleden gingen mijn vrouw en ik een weekendje weg naar Keulen. Vlak voor vertrek merkte ik een knobbeltje tussen mijn billen. Ik had al langer pijn daar, maar probeerde het met pijnstillers te onderdrukken. Wat overigens niet hielp. Eigenwijs als ik ben, gingen we toch op reis. De hele rit kon ik haast niet zitten van de pijn. Mijn vrouw merkte aan me dat ik niet goed in mijn vel zat, maar ik hield mijn mond. ’s Avonds in het restaurant hield in het niet meer, binnen een halfuur stonden we buiten. Ik biechtte de pijn op aan mijn vrouw, en de volgende dag reden we snel terug naar huis en belde ik de huisarts.
Na onderzoek stuurde de dokter mij door naar een kliniek voor een echo. Van daaruit werd ik direct doorverwezen naar de Spoedeisende Hulp. Ik bleek een abces te hebben tussen mijn billen. In het ziekenhuis werd ik geopereerd, op de plek van de abces zat nu een gat. De wond moest genezen, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk ben ik doorgestuurd naar een Proctoloog, een specialist die zich bezighoudt met anale klachten. Hij constateerde dat er meerdere fistels zaten die moeilijk operabel waren. In een periode van drie jaar kreeg ik nog eens 9 operaties. Elke keer werd er gesleuteld aan de fistels, maar de wonden genazen niet waardoor de fistels weer terugkwamen.’
De wc als vijand
‘Het was een vreselijke tijd, ik ging van operatie naar operatie. De wc werd mijn grootste vijand, want na het toiletbezoek moest ik spoelen. Ik durfde niet meer naar buiten. Het probleem werd ook psychisch. Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee, ik begon steeds vaker te denken aan een stoma. Met mijn vrouw besprak ik de impact ervan. Het kwam telkens op hetzelfde neer: het leven wat we nu hebben, dat willen we niet meer. We willen een oplossing. Een stoma is ingrijpend, maar het is wél een oplossing. Mijn chirurgen waren terughoudend. Ik besloot daarom mijn lijdensweg op papier te zetten, inclusief de psychische problemen, en naar ze toe te sturen. Zo gingen zij alsnog overstag.
De periode dat ik op de wachtlijst stond voor de operatie, benutte ik om me te verdiepen in stoma’s: ik keek operatiefilmpjes op internet, werd lid van de stomavereniging en ik vroeg proefpakketjes aan van stomamateriaal. Zo kwam ik voor het eerst in aanraking met Coloplast. Wat mij opviel was dat zij als enige fabrikant terugbelden. Ik kreeg contact met Wouthera, een van de Care-teammedewerkers, en vond haar direct sympathiek en behulpzaam. In die pre-operatiefase heeft zij me erg geholpen met tips, bijvoorbeeld: plak een zakje gevuld met rijst op je buik. Zo ervaar je hoe het is om daar gewicht te hebben.’
Luisterend oor en meer
‘Vanaf het eerste uur regelde Wouthera alles voor me. Niks was te gek. Ook van het materiaal van Coloplast was ik meteen fan. Het kliksysteem met zakje sprak mij erg aan. Zo ging ik relaxed de operatie in: ik wist wat met te wachten stond, welk materiaal ik moest gebruiken en hoe. Toch kwam alsnog de man met de hamer.
Ik begon te twijfelen: heb ik wel het goede gedaan? Van het ziekenhuis kreeg ik ook nog eens ander materiaal mee, zonder kliksysteem. Ik heb dat toen weggegooid en heb meteen Wouthera gebeld. Zij bood een luisterend oor en zorgde ervoor dat ik direct de vertrouwde spullen in huis kreeg. Ik heb veel aan Wouthera te danken. Niet alleen staat ze altijd klaar met materialen, ze was er ook voor me toen ik het even niet zag zitten. Na mijn operatie stuurde ze zelfs een beterschapsberichtje. Zo hartverwarmend. Door het Coloplast Care-team is er veel stress van me afgevallen. Inmiddels maak ik weer zorgeloze reisjes met mijn vrouw en geniet ik van uiteten. Met Wouthera heb ik een sterke band opgebouwd, mag ik wel zeggen. Geregeld vraagt ze: heb je nog iets nodig, dan regel ik dat. En dan weet je: het komt goed.